40° υπο σκιαν

Η Εβελίνα Παπαντωνίου δοκιμάζει κοσμήματα για τις πιο καυτές και λαμπερές ημέρες και νύχτες της χρονιάς. Αυτές του Ιουλίου...

Κρίκοι από χρυσό,Michalis. Παντατίφ από χρυσό και rose quartz, σχέδιο εμπνευσμένο από τη συλλογή Αρμονία του Χάους, Lalaounis. Κολιέ και βραχιόλι από χρυσό με μπριγιάν, και δαχτυλίδι από χρυσόμε τιρκουάζ, όλα Πατσέας. Ινδικό κολιέ από αυθεντικά ινδικά σμαράγδια, Kessaris. Χρυσό μπικίνι, Dolce&Gabbana, Sotris.

Κολιέ από κοράλλια και ξύλο, και δαχτυλίδια από χρυσό,με κοράλλια και μπριγιάν, Kessaris. Κρίκοι από χρυσό,με κοράλλια, Πατσέας. Βραχιόλι από χρυσό, Lalaounis. Ολόσωμο μαγιό, Celine, Carouzos. 

Από πάνω προς τα κάτω: χρυσή αλυσίδα με κρεμαστά, Kessaris, και χρυσή  αλυσίδα, Πατσέας. Ξύλινο βραχιόλι  με χρυσό, citrine, μπριγιάν και μαργαριτάρια, Kessaris. Δαχτυλίδια από χρυσό, Michalis. Κρίκοι από χρυσό, Lalaounis. Mαγιό, Tom Ford for Yves Saint Laurent Rive Gauche, Lakis Gavalas Kolonaki.

Για να προχωρήσεις πρέπει να ακολουθήσεις το ρεύμα

Η Ντέλλα μιλά για το παρελθόν της με ευθύτητα και μικρές ή μεγάλες δόσεις αυτοσαρκασμού  με τον ίδιο τρόπο που γράφει. Τα λόγια της στο βιβλίο κόβουν με ακονισμένη ειλικρίνεια το σχήμα μιας σιλουέτας που επιτίθεται στον κίνδυνο του αγνώστου και τα ανθρώπινα όρια, ενώ δεν φοβάται να κυνηγήσει τους δρόμους του λάθους, της δόξας και των παραδείσιων αντικατοπτρισμών. Γράφει, ανοίγοντας το κουτί με τα μυστικά και βγάζοντάς τα σαν πολύχρωμα φουλάρια στην επιφάνεια, χωρίς να ωραιοποιεί την αλήθεια της, ακόμη κι αν κάποιοι την αντιμετωπίζουν σαν ποντίκι εκσφενδονισμένο στις γάτες. Η Ντέλλα είναι αμφιλεγόμενο πρόσωπο και το ξέρει. Οι κριτικές που αναφέρονται σε κείνη είναι πολύ θετικές ή πολύ αρνητικές.

Τη ρωτάω γι' αυτό.  "Είναι αλήθεια ότι πρόσωπα που σέβομαι τη γνώμη τους μου είπαν ότι δεν θα έβγαζαν τόσο άμεσα τα προσωπικά τους στη φόρα. Εγώ για χρόνια έζησα σε ένα κλίμα μυστικοπάθειας και μόνο στην Αμερική έμαθα να μη φοβάμαι την αλήθεια που με αφορά. Είδα ότι η αλήθεια απελευθερώνει, δεν ενοχοποιεί. Στο βιβλίο θέλησα να δέσω τα κομμάτια της ζωής μου, να πω είμαι αυτό, είμαι κι εκείνο, είμαι και το άλλο. Εκείνοι που έγραψαν με εμπάθεια για το βιβλίο, πιστεύω ότι δεν έκαναν τον κόπο να το διαβάσουν, στάθηκαν στο κομμάτι με τον Ρουφογάλη κι αυτό ήταν όλο. Όσο για τα τρία  ονόματα στο εξώφυλλο, δεν τα έβαλα για να παινευτώ, τα έβαλα δηλώνοντας ότι δεν έχω πλέον τίποτε να κρύψω. Κάποτε με ρώτησε κάποιος "από ποιους ανθρώπους φυλάγεσαι;" και του είπα "από κανέναν. Γιατί μέσα από τα χρόνια έχω καταλάβει ότι κανείς δεν μπορεί να πάρει από μένα περισσότερα από όσα θέλω να του δώσω". 

Έμαθε γρήγορα και από μικρή ηλικία πως για να προχωρήσει  έπρεπε να ακολουθήσει το ρεύμα, μέχρι που βρέθηκε να κολυμπάει ανάποδα. Κι αυτό την τσαλάκωσε, τη φόρτισε και τη βάθυνε.  Tο να πηγαίνω κόντρα στην κατακραυγή το έχω κάνει και με σφυρηλάτησε η φωτιά και το χτύπημα φορμάρουν το χαρακτήρα. Μου πήρε χρόνια περιπλάνησης μέχρι να αποφασίσω ότι θα ζήσω ελεύθερα, αλλά έκανα την επιλογή μου. Σαν καρδιογράφημα είναι η ζωή μου, μεγάλα σκαμπανεβάσματα, διαρκής κυματισμός  ήμουν πότε Οδυσσέας, πότε Πηνελόπη. Τι να σου πω για μένα; Είμαι πιο απλή απ' όσο δείχνω, λιγότερο καλή απ' όσο φαίνεται, πολύ πιο ανήσυχη και η φαντασία μου τεράστια. Το "θέλω" με κινεί και το "φοβάμαι" με καταστέλλει. Κι όταν φοβάσαι κάτι πάρα πολύ, το προκαλείς και εκ των υστέρων ονομάζεις αυτόν το φόβο διαίσθηση"

Ντέλλα Ρούνικ - Η Ιστορία μου

Στο οπλοστάσιό της, η αμέριστη αγάπη της γιαγιάς των παιδικών της χρόνων, η σκιά ενός πατέρα που της έλεγε να γυρίσει τον κόσμο ψάχνοντας την Αυστραλία στο χάρτη , η πανίσχυρη βούλησή της για άνοδο, η φιλοπεριέργεια, εκατόν ογδόντα πόντοι ανάστημα, πράσινο χρώμα στα μάτια και εντυπωσιακή κατατομή:  "H ομορφιά βοήθησε. Αλλά περισσότερο βοήθησε το γεγονός ότι άκουγα, ήμουν μιμητική, συναγωνιστική κι όταν θαύμαζα κάποιον έλεγα "γιατί όχι κι εγώ;". 

Στα 19 της λύνει τα αόρατα νήματα που τη δένουν στην Ελλάδα, πείθοντας τον Δελλαντώνη να φύγουν για την Τουλούζη αρχικά και για το Γιοχάνεσμπουργκ αργότερα. Στη Γαλλία κάνει γαλλική φιλολογία και "μήνα" του μέλιτος, στη Νότιο Αφρική διασχίζει πασαρέλες και παίρνει διαζύγιο, στη Νέα Υόρκη δοκιμάζει τις δυνάμεις της και βλέπει ότι δεν είναι ακόμη έτοιμη για κει και στην Αθήνα παντρεύεται τον Μιχάλη Ρουφογάλη , αρχηγό της ΚΥΠ επί επταετίας. Oταν τον γνώρισα ήμουν 26 χρόνων, δεν ήμουν πολιτικά τοποθετημένη, αλλά είχα κάνει εριστικές δηλώσεις για τη χούντα όταν ζούσα στην Αφρική και το ενδιαφέρον του με κολάκεψε και με βόλεψε ταυτόχρονα. Η αίγλη που συνοδεύει αυτούς που κατέχουν την εξουσία καλώς ή κακώς λίγους αφήνει αδιάφορους.

Αυτός μου είπε "είμαι πολύ μεγαλύτερός σου και δεν θα γίνεται για πάντα αυτό που βλέπεις γύρω σου". Όμως εγώ, που δεν ήξερα τι ήθελα, ήξερα ότι το μόντελινγκ δεν κρατάει για πάντα,  ήξερα ότι ήθελα να με "αναγνωρίσουν" και είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Από εκείνον έμαθα να μη χρησιμοποιώ ποτέ την κτητική αντωνυμία "μου", γιατί τα υλικά αγαθά παρέρχονται, έμαθα να πειθαρχώ, να αντέχω και να κρίνω τον αντίπαλο από τη δική του θέση, όχι τη δική μου. Όταν γκρεμίστηκε με τη χούντα και φυλακίστηκε, έμεινα δέκα χρόνια δίπλα του - ίσως δεν ήθελα να πουν  ότι στα δύσκολα εγκαταλείπω το καράβι. Ώσπου κάποια στιγμή ξύπνησα και είπα "θέλω να συνεχίσω να ζω"".

Δειπνούσε με τον Σομαλό πρέσβη στο Χίλτον του Λονδίνου στo πλαίσιo της προσπάθειάς της για την απελευθέρωση του Ρουφογάλη- όταν μαγνητίστηκε από τη θέα ενός μελαμψού νεαρού στο διπλανό τραπέζι. Ήταν ο Μιρ Μπούτο. Τον προκάλεσε με το βλέμμα, εκείνος ανταποκρίθηκε κι αυτό ήταν η αρχή μιας θυελλώδους, αλλά ανέλπιδης σχέσης.  "Τον ερωτεύτηκα παράφορα", λέει, "κι αυτό με μεταμόρφωσε. Είχε άλλη κουλτούρα, ήταν 8 χρόνια μικρότερός μου, ήθελε να ανατρέψει το δικτατορικό καθεστώς της χώρας του, αλλά μαζί του γνώρισα αμοιβαίο έρωτα και χάρηκα το χιούμορ. "Πώς ήρθε η Ντέλλα στο Αφγανιστάν;", έλεγε. "Ήρθε με κόκκινα νύχια και ρολά για τα μαλλιά, και ρώταγε πού είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Η Ντέλλα νομίζει ότι Μέγας Αλέξανδρος είναι ακόμη κάπου εδώ. Μετά πήγε στην αγορά να ψωνίσει και είδε έναν Αφγανό να "κανονίζει" μια κότα και της φάνηκε πάρα πολύ περίεργο και ρώτησε: έτσι μεταχειρίζονται  εδώ τις κότες πριν τις μαγειρέψουν και τις φάνε; Και φρίκιασε η Ντέλλα και έτρεξε στον ταξιδιωτικό της πράκτορα να βγάλει εισιτήριο να φύγει και πήρε τις βαλίτσες της, αλλά στο μεταξύ δεν ξέχασε να ξαναβάψει το νύχι της κόκκινο για το ταξίδι της επιστροφής"".

Ντέλλα Ρούνικ - Απόβαση στη Mύκονο!

Μετά από δεκαετίες περιπλανήσεων, η Ντέλλα Ρούνικ επιστρέφει στην πατρίδα της και μας παρουσιάζει το νέο της σπίτι, στα Χουλάκια της Μυκόνου.

Nτυμένη στα χρώματα της φωτιάς κατεβαίνει τις σκάλες με το βλέμμα της να αντιμετωπίζειτο φακό σαν εραστή, τη στιγμή που δηλώνει άνευ όρων παράδοση. Κι εγώ θυμάμαι πως ο κόσμος έχει κατοίκους δύο ειδών: κοινούς θνητούς κι εφήμερες θεότητες. Κι όπως κάθε θεά, η Ντέλλα ναρκισσεύεται, ζητά θυσίες, κάνει προσφορές κι έχει ιστορίες να διηγηθεί: Πώς έμαθε να τρώει με μαχαίρι και πιρούνι επειδή ο πατέρας της το είδε σε ένα εστιατόριο, πώς από τα δύο δωματιάκια της Βέροιας έφτασε στα μέγαρα του Ακαπούλκο και του Παλμ Μπιτς, πώς έκανε κουμπάρο της τον Γιώργο Παπαδόπουλο και  εραστή της τον αδερφό της Μπεναζίρ Μπούτο, πώς έμαθε να χρησιμοποιεί τους άντρες απέναντι στο φόβο του αγνώστου και να  αδιαφορεί για τη χρηστικότητά τους όταν τους ερωτεύεται, πώς  έζησε το πάθος έντονα και δεν το χόρτασε ποτέ, πώς παντρεύτηκε τον πλούσιο επιχειρηματία Χέρμπερτ Ρούνικ, πώς μπλέχτηκε με το μόντελινγκ, τις επιχειρήσεις, τη ζωγραφική, την ποίηση, τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή.



Η λάμψη της δρα στην κάμερα αλχημιστικά και τα ίχνη που δικαιωματικά, αν και ευγενικά, της έχει αποθέσει ο χρόνος διαλύονται σαν λεπτή σκόνη. Γεννημένη ονειροπόλα και σφυρηλατημένη πραγματίστρια, ήρθε στον κόσμο με τ' όνομα Βασιλική Πασβαντίδου το '46, στη Βέροια - όπως δηλώνει στην αυτοβιογραφία της χωρίς κανένα ενδοιασμό. Στο εξώφυλλο του βιβλίου της αναγράφεται ως Ντέλλα Ρουφογάλη-Ρούνικ, όνομα παράγωγο των επιθέτων των τριών της συζύγων (το Ντέλλα προέρχεται από το όνομα του πρώτου της συζύγου, Νίκου Δελλαντώνη, που οδήγησε στο ψευδώνυμο Ντέλλα Άντονι κατά τη διάρκεια των χρόνων του μόντελινγκ).   "Είμαι προϊόν των ανδρών της ζωής μου", γράφει, "καλών ή όχι δεν έχει σημασία, όλοι είχαν κάτι να μου δώσουν, κάτι μου έμαθαν, κι αν όχι, μου έδειξαν τι δεν μου αρέσει σε έναν άντρα".

Πότε θήραμα και πότε κυνηγός, πότε Σαλώμη και πότε Μαντόνα, διαθέτει γυναικεία δεκτικότητα, αντρικές ιμπεριαλιστικές διαθέσεις, οξυδέρκεια θρεμμένη με επιθυμίες και καταξιώνει τον εαυτό της  στοχεύοντας πότε προς τη μια, πότε προς την άλλη κατεύθυνση. Διαφεντεύει τη διπολική της φύση, εξισορροπώντας το καλό και το κακό της προφίλ, τον αθεράπευτο ρομαντισμό και τον ψυχρό ρεαλισμό της, τη δίψα της να πάρει και την επιθυμία της να δώσει,  ωθούμενη άλλοτε από συμφέρον και άλλοτε από συναίσθημα,  άλλοτε από την παρόρμηση για το καλύτερο και άλλοτε από την  απειλή του "μετά".