Η Καίτη Καλκάνη παρακολουθεί με την άκρη του ματιού τον κολλαρισμένο μετρ, ο οποίος δίνει οδηγίες στα γαντοφορεμένα γκαρσόνια που κουβαλούν τα απεριτίφ σε μεγάλους ασημένιους δίσκους. Δίπλα της, τρεις σικ ντάμες του περίφημου milieu της, η Τούλα Λεβίδη, η Σαγιά Ζολώτα και η Ιωάννα Μελά. Η αίθουσα δεξιώσεων στον ημιώροφο είναι κατάμεστη από όλη την αφρόκρεμα της uper high class των Αθηνών.
Πρέσβεις, κυρίες επί των τιμών του παλατιού, νεαρές ενζενί, πολιτικοί, επιχειρηματίες. Μόλις ο λόρδος Μαουμπάντεν περνάει την είσοδο, η οικοδέσποινα σηκώνεται να τον προϋπαντήσει. Ψηλή, κομψή, με τα μαύρα μαλλιά της που είναι πάντα τραβηγμένα σε κότσο, για ν' αφήνουν τα σκουλαρίκια της να λάμπουν, ένα λευκό και ένα μαύρο, ασορτί με την άσπρη και μαύρη τουαλέτα της, αλλά από την αντίθετη πλευρά, και μια υπέροχη διαμαντένια καρφίτσα της περίφημης συλλογής κοσμημάτων της, talk of the town της εποχής και σκοτεινό αντικείμενο του πόθου φίλων και εχθρών. "Της τα αγόραζε ο σύζυγός της, ιδρυτής του King George, και αργότερα ο γιος της. Ήξεραν το πάθος της για τις πολύτιμες πέτρες. Είχε σπάνια κομμάτια, όλων των μεγεθών", θα μας πει παλιός φίλος της οικογένειας. Έτσι τη θυμούνται ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι που είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στις περίφημες δεξιώσεις της. Οι παλαιότεροι θυμούνται τα ιστορικά bal de tete που διοργάνωνε τις Απόκριες και στα οποία οι κυρίες επέτρεπαν στο σουρεαλισμό να απενοχοποιήσει τη φαντασία με περίτεχνα στολίσματα του κεφαλιού και στόχο το πρώτο βραβείο της βραδιάς, αλλά και οι νεότεροι κυρίως φίλοι του γιου της, Σωκράτη δεν ξεχνούν τα μεικτά πάρτι της τα Χριστούγεννα, όπου γονείς και παιδιά έδιναν το παρών στα καθιστά δείπνα της με τη ζωντανή ορχήστρα. Θυμούνται επίσης τον αυτοκρατορικό διάκοσμο με τα Τυδώρ έπιπλα και τα βαρύτιμα σερβίτσια, όταν το ξακουστό Tudor Hall μεσουρανούσε ανάμεσα στα καλύτερα εστιατόρια της Ευρώπης. "Το μενού ήταν κυρίως γαλλικό, αλλά με πολλές ελληνικές συνταγές, τα κρασιά από διεθνείς κάβες και η θέα συγκλονιστική. Όλοι έχουν περάσει από εκεί. Η αληθινή ελίτ της χώρας ήταν προσωπικοί φίλοι της Καίτης Καλκάνη. Αλλά και οι βασιλείς της Ευρώπης, η Σοράγια, η Φαμπιόλα, ο Συμεών της Βουλγαρίας, ο δούκας της Βαρκελώνης (πατέρας του Χουάν Κάρλος της Ισπανίας), η Γκρέις Κέλι, μαχαραγιάδες, σουλτάνοι από τα Εμιράτα και βασιλιάδες από το Μαρόκο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο βασιλιάς Παύλος και η Φρειδερίκη ανέβαιναν τα σκαλιά για μια δεξίωση, όπως επίσης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Ευάγγελος Αβέρωφ και άλλοι.
"Το King George ήταν το προσωπικό βασίλειο της ιέρειας του chic Καίτης Καλκάνη", λέει γνωστός Αθηναίος, που, αν και πολύ νέος τότε, θυμάται λεπτομέρειες εκείνης της εποχής. "Το King George ήταν exclusive. Έμοιαζε με μουσείο. Μικρότερο από τη Μεγάλη Βρετανία, με αμύθητους θησαυρούς από όλο τον κόσμο 150 λένε ότι η συλλογή έργων τέχνης και αντικών ξεκίνησε από το σύζυγο της κυρίας Καλκάνη, μια φιγούρα διακριτική, λιγότερο εντυπωσιακή από την αυτοκρατορική ιδιοκτήτρια προσήλκυε φανατικούς bons vivants και εκλεκτικούς θαμώνες, που δεν αρέσκονταν στην αχανέστερη ambiance του γειτονικού ξενοδοχείου".
Η καλή κοινωνία της Αθήνας ήταν μοιρασμένη ανάμεσα στους δύο "μονομάχους" της πλατείας Συντάγματος. Πολλοί γάμοι αλλά και δεξιώσεις δίνονταν επίσης στη Μεγάλη Βρετανία, κυρίως διότι οι αίθουσες χορού μπορούσαν να φιλοξενήσουν μέχρι και χίλιους καλεσμένους. Κανείς δεν θυμάται ούτε έζησε τίποτα από όλα αυτά, από αυτούς που εργάζονται, σήμερα, στο εργοτάξιο του ομίλου επιχειρήσεων Grecotel, ο οποίος ανακαίνισε εκ βάθρων το πάλαι ποτέ αριστοκρατικότερο ξενοδοχείο των Αθηνών. Ο υπέροχος δυϊσμός που ταλαιπωρεί από καταβολής τους Έλληνες (Τρικούπης-Δεληγιάννης, Καραμανλής-Παπανδρέου, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, Βουγιουκλάκη-Καρέζη και ο πιο εστέτ ανταγωνισμός της ιστορίας ανάμεσα στο King George και τη Μεγάλη Βρετανία) δεν αγγίζει στο ελάχιστο το team των ειδικών που παλεύουν με τα ιταλικά μάρμαρα, τις γαλλικές ταπισερί και τις επίχρυσες βρύσες του νέου King George, ενός υπερσύγχρονου boutique hotel με τον επιπλέον τίτλο Leading Hotels of the World, που ανοίγει ξανά τις πόρτες του σε λίγες μέρες. Το μόνο που σκέφτονται είναι να τα έχουν όλα έτοιμα για το μεγάλο γεγονός που πλησιάζει. Κλέβουν λίγο απ' το χρόνο τους για να με συνοδεύσουν στους ορόφους. Ζητάω να δω πρώτα το Tudor Hall, σαν ανάμνηση απ' το μέλλον. Είναι ακριβώς στο ίδιο σημείο, στην ίδια θέα, στην ίδια μεριά του κόσμου. Ακόμη χωρίς έπιπλα, με ανάγλυφους τοίχους και νάιλον στο πάτωμα. Στον επάνω όροφο, η προεδρική σουίτα, μάλλον στη θέση του διαμερίσματος της οικογένειας Καλκάνη. Χρώμα ώχρα, πολυτέλεια, βεράντες και ιστορία. Αλλά εκεί που εντυπωσιάζεσαι εντελώς είναι στον τελευταίο όροφο με τη βασιλική σουίτα. Το μάτι ζαλίζεται με τόσο Παρθενώνα να τρυπώνει από κάθε γωνιά, με το απαλό ροζ των δωματίων, που βάφει τον ήλιο κόκκινο, τα σκαλισμένα τζάκια, την πισίνα και το τζακούζι έξω στο φως. Μου εξηγούν ότι τα έπιπλα που έρχονται από το εξωτερικό είναι όλα αντίκες και στα 102 δωμάτια του ξενοδοχείου- ότι τίποτε δεν επαναλαμβάνεται δύο φορές, ότι η τεχνοτροπία στους τοίχους είναι με αληθινά φύλλα χρυσού και τα σχέδια των μαρμάρων συναρμολογημένα σε μικρά κομματάκια από Ιταλούς ειδήμονες. Αναβίωση του παρελθόντος σε μια μετα-ρετρό εκκοσμίκευση πλούτου και δύναμης; Ή, μήπως, φόρος τιμής στο γύρισμα του νέου αιώνα που ενώνει, αναίμακτα πια, την ομορφιά με την ιστορία; Κάποιοι θα πουν πως το ρολόι δεν γυρίζει πίσω. Κάποιοι άλλοι θα το αρνηθούν.
Θυμάμαι στο King George και πολλές βεντέτες του Χόλιγουντ. Την πληθωρική και υπερβολικά σέξι Τζέιν Μάνσφιλντ, την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, με μια φωνή που έκανε τα τζάμια να τρίζουν, αλλά και αργότερα, στα τέλη των '70s, πολλούς νέους σταρ που άφησαν εποχή. Θυμάμαι ακόμα τον Μακάριο και τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι με τη γυναίκα του Τζάκι, λέει επώνυμη Αθηναία που έζησε από κοντά τις μέρες δόξας, αλλά και την εποχή μετά το θάνατο της Καίτης Καλκάνη, όταν το ξενοδοχείο περνάει στα χέρια του μοναχογιού και μοναδικού κληρονόμου της, Σωκράτη Καλκάνη. Όλοι μιλούν για έναν Άδωνη. Με αθλητικό παράστημα, χειρονομίες δανδή, σταυρωτά μπλέιζερ και άψογα φράκα. Η μελαχρινή ομορφιά του Σωκράτη Καλκάνη, που δέσποζε στα πάρτι της μητέρας του και αργότερα στα δικά του, έχει αφήσει εποχή.
Ανατολίτης πρίγκιπας με ευρωπαϊκούς τρόπους, λέει γι' αυτόν ένας παλιός φίλος και συμπληρώνει: Ο τέλειος οικοδεσπότης. Charmant, γενναιόδωρος, φιλόξενος και εξωστρεφής. Του άρεσαν τα ταξίδια, τα σμόκιν, η θάλασσα, τα πάρτι.
Εντωμεταξύ, η κοινωνία αλλάζει, η τράπουλα ξαναμοιράζεται και επί των ημερών του το King George άρχισε την αντίστροφη πορεία. Λένε πως δεν ξεπέρασε ποτέ το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να κρατήσει το King George. Πολύ λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως αυτό ήταν και θα παραμείνει, ανεξαρτήτως συνθηκών το ίδιο του το σπίτι. Εκεί, στον τελευταίο τότε όροφο του ξενοδοχείου, σύσσωμη η χρυσή νεολαία της εποχής προσπαθεί να μεγαλώσει. Η μητέρα σύμβολο δεν υπάρχει πια, μόνο η σκιά της. Τα έπιπλά της, οι μπουαζερί, οι ζωγράφοι της, οι κινέζικες μινιατούρες της, οι εμμονές και οι επιδιώξεις της, πιθανώς και ο κυριαρχικός αέρας της. Όσο τα χρυσά '80s βαδίζουν προς το τέλος τους πολλά πράγματα στην Ελλάδα αλλάζουν οριστικά. Μαζί με τις μεγάλες προσδοκίες, την μπαρόκ εξωστρέφεια, τις παγέτες, τα big hair και τους νεόπτωχους αριστοκράτες, καταρρέουν το ένα μετά το άλλο όλα τα εμβλήματα του παρελθόντος. Οι φρέσκιες, minimal ψυχές θέλουν να τραφούν με νέο αίμα, οι τράπεζες να γίνουν Lloyds και η νέα τάξη να εφεύρει το παρελθόν της. Ένα από τα πρώτα δείγματα ότι ο πλούτος και η ιστορία αλλάζουν χέρια είναι μια είδηση που σκάει σαν βόμβα στον επιχειρηματικό και όχι μόνο κόσμο: τα υπέρογκα χρέη του ξενοδοχείου King George οδηγούν την Τράπεζα Κρήτης να γίνει στο μέλλον ο επόμενος κύριος και νομέας του King George. O μοναδικός κληρονόμος της οικογένειας Καλκάνη αναγκάζεται να αδειάσει το οίκημα και να εγκαταλείψει το πατρικό του σπίτι, το οποίο δεν είναι άλλο από το τεράστιο appartement στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου, πάνω από το ultra chic εστιατόριο Tudor Hall, έμπνευσης και εκτέλεσης της μητέρας του και ένα από τα πολυτιμότερα κοσμήματα της διάσημης συλλογής της. Η συνέχεια είναι ανάλογη της φήμης. Στη βακχική γιορτή που στήνεται κεκλεισμένων των θηρών διαμελίζεται μια ολόκληρη εποχή και όλοι θέλουν ή κλέβουν ένα ξέφτι της δόξας της. Οι πιο πιστοί έσονται πρώτοι, τα στολίδια κατεβαίνουν στο πλιάτσικο της αγοράς και πίσω μένει μόνο ερείπωση, σκόνη, διάλυση. Και αναμνήσεις. Αγαλμάτινοι μαύροι δούλοι που στόλιζαν την είσοδο, σπάνιοι πίνακες, αναγεννησιακά φωτιστικά, γαλλικά πιάτα, μεταξωτά κουβρ λι και τόσα άλλα, που σκοτώθηκαν σε τιμή ευκαιρίας μόλις έπεσε η αυλαία της θεατρικής παράστασης που κράτησε πάνω από μισό αιώνα και ονομάστηκε King George, με τη συγκατάθεση του μονήρη και εσωστρεφή βασιλιά Γεωργίου. Ακόμα και ζαρντινιέρες μεταφέρθηκαν σε σπίτια, στο κέντρο της Αθήνας. Και καπάκια τουαλέτας. Και αυτά, φυσικά, σε τιμή ευκαιρίας. Κάποια μαχαιροπίρουνα, με χαραγμένο το έμβλημα και με καλλιγραφικά γράμματα το όνομα King George, βρίσκονται σε μια ταβέρνα στο Κίτσι.
Η νομοτέλεια της αδράνειας επικρατεί ακόμα μια φορά και τίποτα δεν μπορεί να εξελιχθεί. Παρά τη φαινομενική υπερκινητικότητα λίγο πριν από το τέλος, τα πολλά πάρτι, τις επιδείξεις μόδας, τα σούπερ μόντελ που έρχονται στις επιδείξεις του Billy Bo, τα λαμέ μάξι της Πατ Κλίβελντ και τα αβυσσαλέα ντεκολτέ της Μούνια, μούσας του Yves Saint Laurent, τις ξανθές μπούκλες της Βουγιουκλάκη και τις γάμπες της Λάσκαρη, τις γούνες του Ιόλα και την ομορφιά του νεαρού Ψινάκη, τη γοητευτική μελαγχολία του Άρη Δαβαράκη και την οργισμένη ευαισθησία του Τσε Γκεβάρα α λα Μπονάτσος, τα ταξιδιάρικα μάτια της Calioppe και τον υφέρποντα ελιτισμό του Τάκη Τσαντίλη, τη γοητεία της Λάουρας Ντενίγκρις και την αύρα της Μαρίας Σνάιντερ, το πάρτι κάποτε τελειώνει. Εκεί ακριβώς που πριν από ενάμιση αιώνα (γύρω στα 1840) μπήκε ο πρώτος θεμέλιος λίθος της μονοκατοικίας Βούρου Δεκόζη τραπεζιτών που ήρθαν μάλλον από την Οδησσό και αργότερα έγινε το Μέγαρο Στέφανου Σκουλούδη από το Γάλλο αρχιτέκτονα Πιατ. Εκεί που μεταξύ του 1930 και 1950 διαμορφώθηκε η τελική μορφή του ξενοδοχείου King George από την οικογένεια Καλκάνη. Εκεί που η Γκρέις Κέλι αντιμετώπισε μια επιπλοκή της εγκυμοσύνης της στην κόρη της Στεφανί, όταν ήρθε για τους γάμους του Κωνσταντίνου με την Άννα Μαρία και παρέμεινε για ένα μήνα υπό το άγρυπνο βλέμμα της Καίτης Καλκάνη, και εκεί ακριβώς που ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι ξέχασε τα χρυσά του μανικετόκουμπα χωρίς ποτέ να τα αναζητήσει. Μόνο που τότε το δωμάτιο κόστιζε 120 δραχμές, η Αθήνα ήταν μια ήσυχη βαλκανική πόλη και οι γαλαζοαίματοι αγνάντευαν από τη βεράντα του Tudor Hall εκτός από την Ακρόπολη και τη γαλάζια θάλασσα...
