Ντέλλα Ρούνικ - Απόβαση στη Mύκονο!

Μετά από δεκαετίες περιπλανήσεων, η Ντέλλα Ρούνικ επιστρέφει στην πατρίδα της και μας παρουσιάζει το νέο της σπίτι, στα Χουλάκια της Μυκόνου.

Nτυμένη στα χρώματα της φωτιάς κατεβαίνει τις σκάλες με το βλέμμα της να αντιμετωπίζειτο φακό σαν εραστή, τη στιγμή που δηλώνει άνευ όρων παράδοση. Κι εγώ θυμάμαι πως ο κόσμος έχει κατοίκους δύο ειδών: κοινούς θνητούς κι εφήμερες θεότητες. Κι όπως κάθε θεά, η Ντέλλα ναρκισσεύεται, ζητά θυσίες, κάνει προσφορές κι έχει ιστορίες να διηγηθεί: Πώς έμαθε να τρώει με μαχαίρι και πιρούνι επειδή ο πατέρας της το είδε σε ένα εστιατόριο, πώς από τα δύο δωματιάκια της Βέροιας έφτασε στα μέγαρα του Ακαπούλκο και του Παλμ Μπιτς, πώς έκανε κουμπάρο της τον Γιώργο Παπαδόπουλο και  εραστή της τον αδερφό της Μπεναζίρ Μπούτο, πώς έμαθε να χρησιμοποιεί τους άντρες απέναντι στο φόβο του αγνώστου και να  αδιαφορεί για τη χρηστικότητά τους όταν τους ερωτεύεται, πώς  έζησε το πάθος έντονα και δεν το χόρτασε ποτέ, πώς παντρεύτηκε τον πλούσιο επιχειρηματία Χέρμπερτ Ρούνικ, πώς μπλέχτηκε με το μόντελινγκ, τις επιχειρήσεις, τη ζωγραφική, την ποίηση, τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή.



Η λάμψη της δρα στην κάμερα αλχημιστικά και τα ίχνη που δικαιωματικά, αν και ευγενικά, της έχει αποθέσει ο χρόνος διαλύονται σαν λεπτή σκόνη. Γεννημένη ονειροπόλα και σφυρηλατημένη πραγματίστρια, ήρθε στον κόσμο με τ' όνομα Βασιλική Πασβαντίδου το '46, στη Βέροια - όπως δηλώνει στην αυτοβιογραφία της χωρίς κανένα ενδοιασμό. Στο εξώφυλλο του βιβλίου της αναγράφεται ως Ντέλλα Ρουφογάλη-Ρούνικ, όνομα παράγωγο των επιθέτων των τριών της συζύγων (το Ντέλλα προέρχεται από το όνομα του πρώτου της συζύγου, Νίκου Δελλαντώνη, που οδήγησε στο ψευδώνυμο Ντέλλα Άντονι κατά τη διάρκεια των χρόνων του μόντελινγκ).   "Είμαι προϊόν των ανδρών της ζωής μου", γράφει, "καλών ή όχι δεν έχει σημασία, όλοι είχαν κάτι να μου δώσουν, κάτι μου έμαθαν, κι αν όχι, μου έδειξαν τι δεν μου αρέσει σε έναν άντρα".

Πότε θήραμα και πότε κυνηγός, πότε Σαλώμη και πότε Μαντόνα, διαθέτει γυναικεία δεκτικότητα, αντρικές ιμπεριαλιστικές διαθέσεις, οξυδέρκεια θρεμμένη με επιθυμίες και καταξιώνει τον εαυτό της  στοχεύοντας πότε προς τη μια, πότε προς την άλλη κατεύθυνση. Διαφεντεύει τη διπολική της φύση, εξισορροπώντας το καλό και το κακό της προφίλ, τον αθεράπευτο ρομαντισμό και τον ψυχρό ρεαλισμό της, τη δίψα της να πάρει και την επιθυμία της να δώσει,  ωθούμενη άλλοτε από συμφέρον και άλλοτε από συναίσθημα,  άλλοτε από την παρόρμηση για το καλύτερο και άλλοτε από την  απειλή του "μετά".