Ο βασιλιάς επιστρέφει - Ξενοδοχείο King George

Η Καίτη Καλκάνη παρακολουθεί με την άκρη του ματιού τον κολλαρισμένο μετρ, ο οποίος δίνει οδηγίες στα γαντοφορεμένα γκαρσόνια που κουβαλούν τα απεριτίφ σε μεγάλους ασημένιους δίσκους. Δίπλα της, τρεις σικ ντάμες του περίφημου milieu της, η Τούλα Λεβίδη, η Σαγιά Ζολώτα και η Ιωάννα Μελά. Η αίθουσα δεξιώσεων στον ημιώροφο είναι κατάμεστη από όλη την αφρόκρεμα της uper high class των Αθηνών.


Πρέσβεις, κυρίες επί των τιμών του παλατιού, νεαρές ενζενί, πολιτικοί, επιχειρηματίες. Μόλις ο λόρδος Μαουμπάντεν περνάει την είσοδο, η οικοδέσποινα σηκώνεται να τον προϋπαντήσει. Ψηλή, κομψή, με τα μαύρα μαλλιά της που είναι πάντα τραβηγμένα σε κότσο, για ν' αφήνουν τα σκουλαρίκια της να λάμπουν, ένα λευκό και ένα μαύρο, ασορτί με την άσπρη και μαύρη τουαλέτα της, αλλά από την αντίθετη πλευρά, και μια υπέροχη διαμαντένια καρφίτσα της περίφημης συλλογής κοσμημάτων της, talk of the town της εποχής και σκοτεινό αντικείμενο του πόθου φίλων και εχθρών. "Της τα αγόραζε ο σύζυγός της, ιδρυτής του King George, και αργότερα ο γιος της. Ήξεραν το πάθος της για τις πολύτιμες πέτρες. Είχε σπάνια κομμάτια, όλων των μεγεθών", θα μας πει παλιός φίλος της οικογένειας. Έτσι τη θυμούνται ακόμα και σήμερα οι άνθρωποι που είχαν την ευκαιρία να βρεθούν στις περίφημες δεξιώσεις της. Οι παλαιότεροι θυμούνται τα ιστορικά bal de tete που διοργάνωνε τις Απόκριες και στα οποία οι κυρίες επέτρεπαν στο σουρεαλισμό να απενοχοποιήσει τη φαντασία με περίτεχνα στολίσματα του κεφαλιού και στόχο το πρώτο βραβείο της βραδιάς, αλλά και οι νεότεροι κυρίως φίλοι του γιου της, Σωκράτη δεν ξεχνούν τα μεικτά πάρτι της τα Χριστούγεννα, όπου γονείς και παιδιά έδιναν το παρών στα καθιστά δείπνα της με τη ζωντανή ορχήστρα. Θυμούνται επίσης τον αυτοκρατορικό διάκοσμο με τα Τυδώρ έπιπλα και τα βαρύτιμα σερβίτσια, όταν το ξακουστό Tudor Hall μεσουρανούσε ανάμεσα στα καλύτερα εστιατόρια της Ευρώπης. "Το μενού ήταν κυρίως γαλλικό, αλλά με πολλές ελληνικές συνταγές, τα κρασιά από διεθνείς κάβες και η θέα συγκλονιστική. Όλοι έχουν περάσει από εκεί. Η αληθινή ελίτ της χώρας ήταν προσωπικοί φίλοι της Καίτης Καλκάνη. Αλλά και οι βασιλείς της Ευρώπης, η Σοράγια, η Φαμπιόλα, ο Συμεών της Βουλγαρίας, ο δούκας της Βαρκελώνης (πατέρας του Χουάν Κάρλος της Ισπανίας), η Γκρέις Κέλι, μαχαραγιάδες, σουλτάνοι από τα Εμιράτα και βασιλιάδες από το Μαρόκο. Δεν ήταν λίγες οι φορές που ο βασιλιάς Παύλος και η Φρειδερίκη ανέβαιναν τα σκαλιά για μια δεξίωση, όπως επίσης ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Σπύρος Μαρκεζίνης, ο Κωνσταντίνος Τσάτσος, ο Ευάγγελος Αβέρωφ και άλλοι.

"Το King George ήταν το προσωπικό βασίλειο της ιέρειας του chic Καίτης Καλκάνη", λέει γνωστός Αθηναίος, που, αν και πολύ νέος τότε, θυμάται λεπτομέρειες εκείνης της εποχής. "Το King George ήταν exclusive. Έμοιαζε με μουσείο. Μικρότερο από τη Μεγάλη Βρετανία, με αμύθητους θησαυρούς από όλο τον κόσμο 150 λένε ότι η συλλογή έργων τέχνης και αντικών ξεκίνησε από το σύζυγο της κυρίας Καλκάνη, μια φιγούρα διακριτική, λιγότερο εντυπωσιακή από την αυτοκρατορική ιδιοκτήτρια προσήλκυε φανατικούς bons vivants και εκλεκτικούς θαμώνες, που δεν αρέσκονταν στην αχανέστερη ambiance του γειτονικού ξενοδοχείου".

Η καλή κοινωνία της Αθήνας ήταν μοιρασμένη ανάμεσα στους δύο "μονομάχους" της πλατείας Συντάγματος. Πολλοί γάμοι αλλά και δεξιώσεις δίνονταν επίσης στη Μεγάλη Βρετανία, κυρίως διότι οι αίθουσες χορού μπορούσαν να φιλοξενήσουν μέχρι και χίλιους καλεσμένους. Κανείς δεν θυμάται ούτε έζησε τίποτα από όλα αυτά, από αυτούς που εργάζονται, σήμερα, στο εργοτάξιο του ομίλου επιχειρήσεων Grecotel, ο οποίος ανακαίνισε εκ βάθρων το πάλαι ποτέ αριστοκρατικότερο ξενοδοχείο των Αθηνών. Ο υπέροχος δυϊσμός που ταλαιπωρεί από καταβολής τους Έλληνες (Τρικούπης-Δεληγιάννης, Καραμανλής-Παπανδρέου, Ολυμπιακός-Παναθηναϊκός, Βουγιουκλάκη-Καρέζη και ο πιο εστέτ ανταγωνισμός της ιστορίας ανάμεσα στο King George και τη Μεγάλη Βρετανία) δεν αγγίζει στο ελάχιστο το team των ειδικών που παλεύουν με τα ιταλικά μάρμαρα, τις γαλλικές ταπισερί και τις επίχρυσες βρύσες του νέου King George, ενός υπερσύγχρονου boutique hotel με τον επιπλέον τίτλο Leading Hotels of the World, που ανοίγει ξανά τις πόρτες του σε λίγες μέρες. Το μόνο που σκέφτονται είναι να τα έχουν όλα έτοιμα για το μεγάλο γεγονός που πλησιάζει. Κλέβουν λίγο απ' το χρόνο τους για να με συνοδεύσουν στους ορόφους. Ζητάω να δω πρώτα το Tudor Hall, σαν ανάμνηση απ' το μέλλον. Είναι ακριβώς στο ίδιο σημείο, στην ίδια θέα, στην ίδια μεριά του κόσμου. Ακόμη χωρίς έπιπλα, με ανάγλυφους τοίχους και νάιλον στο πάτωμα. Στον επάνω όροφο, η προεδρική σουίτα, μάλλον στη θέση του διαμερίσματος της οικογένειας Καλκάνη. Χρώμα ώχρα, πολυτέλεια, βεράντες και ιστορία. Αλλά εκεί που εντυπωσιάζεσαι εντελώς είναι στον τελευταίο όροφο με τη βασιλική σουίτα. Το μάτι ζαλίζεται με τόσο Παρθενώνα να τρυπώνει από κάθε γωνιά, με το απαλό ροζ των δωματίων, που βάφει τον ήλιο κόκκινο, τα σκαλισμένα τζάκια, την πισίνα και το τζακούζι έξω στο φως. Μου εξηγούν ότι τα έπιπλα που έρχονται από το εξωτερικό είναι όλα αντίκες και στα 102 δωμάτια του ξενοδοχείου- ότι τίποτε δεν επαναλαμβάνεται δύο φορές, ότι η τεχνοτροπία στους τοίχους είναι με αληθινά φύλλα χρυσού και τα σχέδια των μαρμάρων συναρμολογημένα σε μικρά κομματάκια από Ιταλούς ειδήμονες. Αναβίωση του παρελθόντος σε μια μετα-ρετρό εκκοσμίκευση πλούτου και δύναμης; Ή, μήπως, φόρος τιμής στο γύρισμα του νέου αιώνα που ενώνει, αναίμακτα πια, την ομορφιά με την ιστορία; Κάποιοι θα πουν πως το ρολόι δεν γυρίζει πίσω. Κάποιοι άλλοι θα το αρνηθούν.

Θυμάμαι στο King George και πολλές βεντέτες του Χόλιγουντ. Την πληθωρική και υπερβολικά σέξι Τζέιν Μάνσφιλντ, την Ελίζαμπεθ Τέιλορ, με μια φωνή που έκανε τα τζάμια να τρίζουν, αλλά και αργότερα, στα τέλη των '70s, πολλούς νέους σταρ που άφησαν εποχή. Θυμάμαι ακόμα τον Μακάριο και τον Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι με τη γυναίκα του Τζάκι, λέει επώνυμη Αθηναία που έζησε από κοντά τις μέρες δόξας, αλλά και την εποχή μετά το θάνατο της Καίτης Καλκάνη, όταν το ξενοδοχείο περνάει στα χέρια του μοναχογιού και μοναδικού κληρονόμου της, Σωκράτη Καλκάνη. Όλοι μιλούν για έναν Άδωνη. Με αθλητικό παράστημα, χειρονομίες δανδή, σταυρωτά μπλέιζερ και άψογα φράκα. Η μελαχρινή ομορφιά του Σωκράτη Καλκάνη, που δέσποζε στα πάρτι της μητέρας του και αργότερα στα δικά του, έχει αφήσει εποχή.

Ανατολίτης πρίγκιπας με ευρωπαϊκούς τρόπους, λέει γι' αυτόν ένας παλιός φίλος και συμπληρώνει: Ο τέλειος οικοδεσπότης. Charmant, γενναιόδωρος, φιλόξενος και εξωστρεφής. Του άρεσαν τα ταξίδια, τα σμόκιν, η θάλασσα, τα πάρτι.

Εντωμεταξύ, η κοινωνία αλλάζει, η τράπουλα ξαναμοιράζεται και επί των ημερών του το King George άρχισε την αντίστροφη πορεία. Λένε πως δεν ξεπέρασε ποτέ το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να κρατήσει το King George. Πολύ λογικό, αν σκεφτεί κανείς πως αυτό ήταν και θα παραμείνει, ανεξαρτήτως συνθηκών το ίδιο του το σπίτι. Εκεί, στον τελευταίο τότε όροφο του ξενοδοχείου, σύσσωμη η χρυσή νεολαία της εποχής προσπαθεί να μεγαλώσει. Η μητέρα σύμβολο δεν υπάρχει πια, μόνο η σκιά της. Τα έπιπλά της, οι μπουαζερί, οι ζωγράφοι της, οι κινέζικες μινιατούρες της, οι εμμονές και οι επιδιώξεις της, πιθανώς και ο κυριαρχικός αέρας της. Όσο τα χρυσά '80s βαδίζουν προς το τέλος τους πολλά πράγματα στην Ελλάδα αλλάζουν οριστικά. Μαζί με τις μεγάλες προσδοκίες, την μπαρόκ εξωστρέφεια, τις παγέτες, τα big hair και τους νεόπτωχους αριστοκράτες, καταρρέουν το ένα μετά το άλλο όλα τα εμβλήματα του παρελθόντος. Οι φρέσκιες, minimal ψυχές θέλουν να τραφούν με νέο αίμα, οι τράπεζες να γίνουν Lloyds και η νέα τάξη να εφεύρει το παρελθόν της. Ένα από τα πρώτα δείγματα ότι ο πλούτος και η ιστορία αλλάζουν χέρια είναι μια είδηση που σκάει σαν βόμβα στον επιχειρηματικό και όχι μόνο κόσμο: τα υπέρογκα χρέη του ξενοδοχείου King George οδηγούν την Τράπεζα Κρήτης να γίνει στο μέλλον ο επόμενος κύριος και νομέας του King George. O μοναδικός κληρονόμος της οικογένειας Καλκάνη αναγκάζεται να αδειάσει το οίκημα και να εγκαταλείψει το πατρικό του σπίτι, το οποίο δεν είναι άλλο από το τεράστιο appartement στον τελευταίο όροφο του ξενοδοχείου, πάνω από το ultra chic εστιατόριο Tudor Hall, έμπνευσης και εκτέλεσης της μητέρας του και ένα από τα πολυτιμότερα κοσμήματα της διάσημης συλλογής της. Η συνέχεια είναι ανάλογη της φήμης. Στη βακχική γιορτή που στήνεται κεκλεισμένων των θηρών διαμελίζεται μια ολόκληρη εποχή και όλοι θέλουν ή κλέβουν ένα ξέφτι της δόξας της. Οι πιο πιστοί έσονται πρώτοι, τα στολίδια κατεβαίνουν στο πλιάτσικο της αγοράς και πίσω μένει μόνο ερείπωση, σκόνη, διάλυση. Και αναμνήσεις. Αγαλμάτινοι μαύροι δούλοι που στόλιζαν την είσοδο, σπάνιοι πίνακες, αναγεννησιακά φωτιστικά, γαλλικά πιάτα, μεταξωτά κουβρ λι και τόσα άλλα, που σκοτώθηκαν σε τιμή ευκαιρίας μόλις έπεσε η αυλαία της θεατρικής παράστασης που κράτησε πάνω από μισό αιώνα και ονομάστηκε King George, με τη συγκατάθεση του μονήρη και εσωστρεφή βασιλιά Γεωργίου. Ακόμα και ζαρντινιέρες μεταφέρθηκαν σε σπίτια, στο κέντρο της Αθήνας. Και καπάκια τουαλέτας. Και αυτά, φυσικά, σε τιμή ευκαιρίας. Κάποια μαχαιροπίρουνα, με χαραγμένο το έμβλημα και με καλλιγραφικά γράμματα το όνομα King George, βρίσκονται σε μια ταβέρνα στο Κίτσι.

Η νομοτέλεια της αδράνειας επικρατεί ακόμα μια φορά και τίποτα δεν μπορεί να εξελιχθεί. Παρά τη φαινομενική υπερκινητικότητα λίγο πριν από το τέλος, τα πολλά πάρτι, τις επιδείξεις μόδας, τα σούπερ μόντελ που έρχονται στις επιδείξεις του Billy Bo, τα λαμέ μάξι της Πατ Κλίβελντ και τα αβυσσαλέα ντεκολτέ της Μούνια, μούσας του Yves Saint Laurent, τις ξανθές μπούκλες της Βουγιουκλάκη και τις γάμπες της Λάσκαρη, τις γούνες του Ιόλα και την ομορφιά του νεαρού Ψινάκη, τη γοητευτική μελαγχολία του Άρη Δαβαράκη και την οργισμένη ευαισθησία του Τσε Γκεβάρα α λα Μπονάτσος, τα ταξιδιάρικα μάτια της Calioppe και τον υφέρποντα ελιτισμό του Τάκη Τσαντίλη, τη γοητεία της Λάουρας Ντενίγκρις και την αύρα της Μαρίας Σνάιντερ, το πάρτι κάποτε τελειώνει. Εκεί ακριβώς που πριν από ενάμιση αιώνα (γύρω στα 1840) μπήκε ο πρώτος θεμέλιος λίθος της μονοκατοικίας Βούρου Δεκόζη τραπεζιτών που ήρθαν μάλλον από την Οδησσό και αργότερα έγινε το Μέγαρο Στέφανου Σκουλούδη από το Γάλλο αρχιτέκτονα Πιατ. Εκεί που μεταξύ του 1930 και 1950 διαμορφώθηκε η τελική μορφή του ξενοδοχείου King George από την οικογένεια Καλκάνη. Εκεί που η Γκρέις Κέλι αντιμετώπισε μια επιπλοκή της εγκυμοσύνης της στην κόρη της Στεφανί, όταν ήρθε για τους γάμους του Κωνσταντίνου με την Άννα Μαρία και παρέμεινε για ένα μήνα υπό το άγρυπνο βλέμμα της Καίτης Καλκάνη, και εκεί ακριβώς που ο Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι ξέχασε τα χρυσά του μανικετόκουμπα χωρίς ποτέ να τα αναζητήσει. Μόνο που τότε το δωμάτιο κόστιζε 120 δραχμές, η Αθήνα ήταν μια ήσυχη βαλκανική πόλη και οι γαλαζοαίματοι αγνάντευαν από τη βεράντα του Tudor Hall εκτός από την Ακρόπολη και τη γαλάζια θάλασσα...

Σύγχρονο παραμύθι, Φελίπε & Λετίσια Ορτίς

4.000 δημοσιογράφοι και τηλεοπτικοί δίαυλοι 100 χωρών εκτός της  Ελλάδας αναμετέδωσαν ζωντανά τον τρίωρο γάμο του  διαδόχου του ισπανικού θρόνου με την «κοινή θνητή», πρώην  τηλεπαρουσιάστρια, Λετίσια Ορτίς. Ένας άνεμος  ανανέωσης πνέει στο βασίλειο των Βουρβόνων.
O ουρανός της Μαδρίτης ήταν γκρίζος, με βαριά σύννεφα βροχής πάνω από τον καθεδρικό ναό της Αλμουδένα. Τίποτα όμως δεν μπορούσε να σκιάσει την τελετή των γάμων του 36χρονου διαδόχου του ισπανικού θρόνου, Φελίπε, και της 31χρονης αγαπημένης του, Λετίσια Ορτίς, πόσο μάλλον όταν οι σταγόνες που έπεφταν πάνω στην ουρά του νυφικού της μέλλουσας βασίλισσας καταχωρίσθηκαν ως γούρι. 
 
Περισσότεροι από 1.400 καλεσμένοι από όλο τον κόσμο, εκπρόσωποι κυβερνήσεων και βασιλικών οίκων παρακολούθησαν το μυστήριο.  Τα μέτρα ασφαλείας, μετά το πρόσφατο τρομοκρατικό χτύπημα, ήταν δρακόντεια, με αστυνομικούς στις ταράτσες των κτιρίων γύρω από το ναό και ελικόπτερα να περιπολούν. Ο αριθμός των δημοσιογράφων που κάλυψαν το μυστήριο ξεπέρασε τους 4.000. Το παγκόσμιο ενδιαφέρον για το γάμο εξηγείται απλά: Η ιστορία αγάπης του Φελίπε και της διαζευγμένης Λετίσια, η οποία δεν προέρχεται από κάποιο βασιλικό οίκο, αλλά μέχρι πρότινος ήταν διάσημη ως παρουσιάστρια ειδήσεων της ισπανικής τηλεόρασης, παραπέμπει κατευθείαν στην  ιστορία της Σταχτοπούτας, ανανεώνοντας το θεσμό της βασιλείας και προσδίδοντάς του κάτι από τη μαγεία ενός παραμυθιού. Το ότι η Λετίσια υπήρξε διαζευγμένη και το ότι δεν είναι ευγενικής καταγωγής, αλλά απλή πολίτης, δεν λειτούργησε εναντίον της.


 
Η καθολική εκκλησία αγνόησε τον προηγούμενο γάμο, καθώς είχε τελεστεί στο δημαρχείο, ενώ το γεγονός ότι ο πρίγκιπας διάλεξε για μέλλουσα βασίλισσα της χώρας μία απλή Ισπανίδα υπήκοο χαρακτηρίστηκε ως βήμα εξέλιξης του θεσμού της βασιλείας. Η Λετίσια  φορούσε την ίδια τιάρα από διαμάντια και πλατίνα που είχε φορέσει η βασίλισσα Σοφία στους γάμους της με τον Χουάν Κάρλος το 1962, στην Αθήνα. Στον Φελίπε την παρέδωσε ο πατέρας της, Χεζοούς Ορτίς, ο οποίος παρακολούθησε το μυστήριο καθισμένος δίπλα στην Παλόμα Ροκασολάνο, τη μητέρα της Λετίσια, με την οποία είναι διαζευγμένος.  Μετά το τέλος του μυστηρίου, το ζεύγος επιβιβάστηκε σε μία αλεξίσφαιρη Ρολς Ρόις. Σε μία συμβολική κίνηση, το αυτοκίνητο κατευθύνθηκε πρώτα στο σιδηροδρομικό σταθμό της πόλης, προκειμένου οι νεόνυμφοι να αποτίσουν φόρο τιμής στα θύματα του τρομοκρατικού χτυπήματος, σηματοδοτώντας την ίδια στιγμή ένα νέο ευοίωνο ξεκίνημα στη δημόσια ζωή της χώρας...

Δαμαζοντας τη ζωή (Βαγγέλης Παπακηρύκος)

Υπάρχουν άνθρωποι που ονειρεύονται μεγαλεία κι άνθρωποι  που ονειρεύονται να αντικρίσουν το ξημέρωμα.  Όνειρα μεγάλα και μικρά. Ο Βαγγέλης Παπακηρύκος,  πρωταθλητής σκι, αγαπημένος της παρέας,  ηγέτης της ομάδας, γελαστός και πάντα ευδιάθετος, έμαθε - έστω και με το σκληρό τρόπο - ότι τα «μικρά» είναι πιο σημαντικά.




Ένας αγώνας διαρκεί τρία με τέσσερα λεπτά. Ένα πέρασμα στο σλάλομ είναι δεκάξι δευτερόλεπτα. Σε αυτά τα δεκάξι δευτερόλεπτα αν πέσεις, τελείωσε βγήκες από τον  αγώνα. Γι' αυτό πρέπει να σκεφτείς ακαριαία. Αν βγει λάθος η κίνηση στη μία πλευρά, θα έχει αντίκτυπο στην  επόμενη κι αν δεν αντιδράσεις άμεσα, τον έχασες τον  αγώνα», μου εξηγεί, ενώ έχει ανοίξει το laptop και παρακολουθούμε ένα βίντεο από αγώνες. Είναι είκοσι τέσσερα χρόνια στην Εθνική Oμάδα και πρωταθλητής διεθνούς επιπέδου στο θαλάσσιο σκι.  Ο Βαγγέλης Παπακηρύκος γεννήθηκε το 1970 στην Αθήνα και μεγάλωσε στη Χαλκίδα, δεύτερος ανάμεσα σε τέσσερα αδέρφια, τη Μαρία, τον Aδωνη και την Αρετή. Ο πατέρας του διατηρούσε ναυτιλιακό γραφείο και χαιρόταν να μυεί τα παιδιά στα σπορ, ενώ η μητέρα, ζωγράφος, τους κληροδότησε την ευαισθησία στην τέχνη. Στα πέντε του χρόνια τον έριξαν στη θάλασσα με δύο σκι, στα επτά πήρε το κύπελλο του μικρότερου αθλητή στο Πανελλήνιο Πρωτάθλημα στη Βουλιαγμένη και δέκα χρόνων έκανε το πρώτο του πανελλήνιο ρεκόρ στο σλάλομ. Κι από τότε μέχρι σήμερα, φέρνει χρυσά μετάλλια για την Εθνική Ομάδα, έχει καταταγεί 6ος στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα και μέσα στη δεκαπεντάδα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα.

Μαίρη Φιξ (Παρουσίαση)

Σύζυγος Καρόλου, της οικογένειας που το βαυαρικό όνομά της σημαίνει ζωή και έγινε συνώνυμο της ελληνικής μπίρας, η Μαίρη Φιξ μας ξεναγεί στο οικογενειακό κτήμα «Γαία Ελαιών» στο Ηράκλειο Αττικής και εξηγεί γιατί η φιλανθρωπία, εν τέλει, έχει την ίδια σημασία με τη λέξη ζωή.

Το λεπτό διακριτικό φως των λευκών κεριών αντανακλά πάνω στις γυαλιστερές επιφάνειες των κηροπηγίων, φωτίζοντας τα επιβλητικά οικογενειακά πορτρέτα και τους δερματόδετους τόμους στη βιβλιοθήκη. Η σιγανή φωτιά στο μαρμάρινο τζάκι απορροφά την ανοιξιάτικη υγρασία και η Μαίρη Φιξ, οικοδέσποινα κι αέρινη παρουσία σε ένα σκηνικό που θυμίζει εικονογράφηση βιβλίου εποχής, ανοίγει τις πόρτες της βεράντας, για να μας ξεναγήσει. Χρειάζονται κάποια δευτερόλεπτα για να συνηθίσει το μάτι τη μοναδική θέα που απλώνεται.

Μακριά στο βάθος, πέρα από τον ελαιώνα του κτήματος Φιξ στο  Ηράκλειο Αττικής, διακρίνονται τα κτίρια και η βοή της πόλης, μέχρι που ο ουρανός αγγίζει το Σαρωνικό. Ο σύζυγός της, Κάρολος Α. Φιξ, μας συνοδεύει στη «Γαία Ελαιών», όπως είναι η νέα «οικολογική»  ονομασία των εβδομήντα στρεμμάτων τα οποία περιβάλλουν την πέτρινη αγρέπαυλη του '30, παλαιότερα εξοχική κατοικία της οικογένειας και σήμερα μία από τις μόνιμες.

Άννα Παναγιωταρέα (Συνέντευξη)

Η καταγραφή του εικοσιτετραώρου της Άννας Παναγιωταρέα μπορεί να επιβεβαίωσε την πολυπραγμοσύνη της όσον αφορά τα επαγγελματικά της, αλλά επεφύλασσε και ανατροπές όσον αφορά την καθημερινότητα που μπορεί να υπέθετε κάποιος ότι βιώνει η αναπληρώτρια διευθύντρια ειδήσεων και ενημέρωσης του Alpha...Πήγα στο σπίτι της Άννας Παναγιωταρέα, στην Πλάκα, ένα Σάββατο πρωί με ψιλόβροχο. Καθίσαμε στο σκεπασμένο με γυαλί αίθριο και μου πρόσφερε καφέ και βουτήματα. Στην αρχή με αντιμετώπισε με επιφύλαξη, αλλά μόλις αισθάνθηκε ασφαλής, νομίζω πως μίλησε με θάρρος για όλα όσα τη ρώτησα. Μου άφησε τελικά τις καλύτερες εντυπώσεις.


Η δημόσια εικόνα σας είναι, νομίζω, αυτή μιας πολύ δυναμικής σιδηράς κυρίας. Πολλές φορές για να φτάσετε στην καρδιά του προβλήματος γίνεστε δημοσιογραφικά αμείλικτη...
"Δεν νομίζω ότι γίνομαι αμείλικτη. Ίσα-ίσα που αποσύρω την ερώτηση αν κάποιος δεν θέλει να απαντήσει. Δεν ξέρω τι να πω. Αν με βλέπετε έτσι...".

Μερικές φορές μπορεί να γίνετε ενοχλητική επειδή θέτετε τους άλλους προ των ευθυνών τους. Αντιλαμβάνεστε το κόστος που μπορεί να έχει κάτι τέτοιο;
"Δεν έλαβα ποτέ υπόψη μου το κόστος. Ίσως στην αρχή της καριέρας μου. Ύστερα με συνήθισαν και τους συνήθισα. Άλλωστε, νομίζω ότι ο οποιοσδήποτε βαριέται αφόρητα όταν έχει να αντιμετωπίσει ένα δημοσιογράφο που διαρκώς τον κολακεύει". 

Η κολακεία μπορεί να μη χαίρει εκτίμησης, αλλά σε κάνει να αισθάνεσαι καλύτερα...
"Για μένα δεν ισχύει αυτό. Όταν κάποιος σε κολακεύει σημαίνει ότι έχει κάποια αδυναμία, ότι κάτι κρύβει. Όταν δω να το κάνει, για παράδειγμα, κάποιος συνεργάτης μου, τότε θεωρώ ότι μάλλον δεν κάνει καλά τη δουλειά του. Γι' αυτό και όσοι με ξέρουν αποφεύγουν να με κολακεύουν".

Δηλαδή δεν έχετε κόλακες γύρω σας;
"Ο κύκλος μου είναι πολύ κλειστός και αποτελείται από ελάχιστους δοκιμασμένους φίλους, που μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Μεταξύ μας λέμε τα πράγματα με το όνομά τους. Και όταν μου κάνουν μια παρατήρηση, ξέρω ότι δεν έχουν σκοπό ούτε να με μειώσουν ούτε να με στενοχωρήσουν. Το έχουν δείξει με την καθημερινή τους συμπεριφορά. Όταν, για παράδειγμα, πρόσφατα κάποιοι προσπάθησαν να μου κάψουν το σπίτι, αυτοί οι φίλοι ήταν εδώ μαζί μου μέσα σε ένα τέταρτο, χωρίς καν να τους ειδοποιήσω".

Νομίζετε ότι είστε απλή ή πολύπλοκη;
"Είμαι απλή. Δεν μου αρέσει, όπως λέει ο Καβάφης, το κεραμεούν και φαύλον. Για να καταλάβετε, αν πάνω από το κοτόπουλο μου προσθέσουν σάλτσες και κρέμες, δεν θα το φάω. Δεν είναι κοτόπουλο, είναι κάτι άλλο. Θέλω οι γεύσεις, τα σχήματα, τα χρώματα, οι άνθρωποι να είναι καθαροί στις προθέσεις τους. Δεν μου αρέσουν τα δήθεν".

Ένας δημοσιογράφος έχει εξουσία; 
"Ναι. Γιατί έχει τη δύναμη να υποβάλλει στην εξουσία ερωτήσεις που μπορεί να μείνουν αναπάντητες, αλλά δεν παύουν να είναι ερωτήσεις που όσο παραμένουν μετέωρες τόσο το χειρότερο για εκείνον που δεν τις απαντά".

Εσείς με ποιον τρόπο έχετε χρησιμοποιήσει την εξουσία;
"Δεν μπορώ να τη χρησιμοποιήσω, γιατί δεν την ασκώ. Επειδή παλιά έλεγε ο κόσμος θα σε πάω στον Τριανταφυλλόπουλο ή θα σε πάω στον Ευαγγελάτο έπρεπε εκείνοι να αισθάνονται ότι κυβερνούν; Αυτό είναι παράνοια. Και είναι πολύ οδυνηρή η στιγμή που αντιλαμβάνεσαι πως δεν είναι έτσι τα πράγματα όταν περπατάς στο δρόμο και κανείς δεν σε χαιρετάει πια".

Οι άντρες έλκονται ή απωθούνται από μια γυναίκα που είναι δυνατή;
"Δεν με έχει απασχολήσει ποτέ, γιατί εγώ η ίδια είμαι περιχαρακωμένη. Βλέπω, όμως, τι συμβαίνει γύρω μου. Οι άντρες είναι φυσικό να έλκονται, γιατί έχουν τη φαντασίωση ότι στις πολύ ιδιαίτερες στιγμές τους η γυναίκα θα εγκαταλείψει την περσόνα της χειραφετημένης και θα επιστρέψει στον παραδοσιακό της ρόλο. Είναι σαν να λέει ο άντρας εγώ είμαι ο εξουσιαστής και μπορεί προς τα έξω να φαίνεσαι κυρίαρχη, αλλά όταν μείνουμε μόνοι μας, το παιχνίδι θα παιχτεί παραδοσιακά. Αυτό, νομίζω, πως είναι το ύφος σε μια τέτοιου είδους σχέση".

Μια δυναμική γυναίκα προσποιείται κάποιες φορές την "ευάλωτη" για να κερδίσει έναν άντρα;
"Αυτές που ενδιαφέρονται καλά κάνουν και προσποιούνται. Κάθε φορά που παρατηρώ αυτό το παιχνίδι της δύναμης στα ζευγάρια, διασκεδάζω. Έχω την πολυτέλεια να το βρίσκω αστείο, γιατί έχω αποσυρθεί από αυτό το παιχνίδι".

Δεν θα μπορούσατε να είχατε γοητευθεί από έναν αυταρχικό άντρα;
"Μου έχει συμβεί όταν ήμουν πολύ νέα. Τώρα έχω διαμορφώσει το χαρακτήρα μου και δεν θεωρώ ότι μπορώ να πάρω κάτι από μια τέτοιου είδους σχέση. Δεν θα με κάνει καλύτερη. Και δεν είναι μόνο η ερωτική απόλαυση που μπορείς να μοιραστείς με κάποιον. Υπάρχουν πολύ πιο βαθιά και ουσιαστικά πράγματα. Βλέπω στις ταινίες που δυο άνθρωποι κάνουν έρωτα και ύστερα ανάβουν τσιγάρο και γυρίζουν πλευρό. Αναρωτιέμαι πώς γίνεται να ευτελίσεις σημαντικά πράγματα με τη ρουτίνα και την επανάληψη. Δεν το καταλαβαίνω αυτό. Είμαι δύσκολη".

Μήπως δεν αφήνετε στη ζωή σας χώρο για περιπέτεια;
"Δεν είναι έτσι. Μου αρέσει η περιπέτεια των ιδεών, να χαθώ σε ένα βιβλίο. Να χαθώ με τις ώρες στο ίντερνετ. Μου αρέσει η περιπέτεια στο χρόνο. Να μην έχω κάτι συγκεκριμένο να κάνω, να μην έχω πρόγραμμα. Μου αρέσει να χάνομαι σε μια άγνωστη πόλη"...

Σε μια ξένη πόλη, όμως, μπορεί να προκύψει και ένας απρόσμενος έρωτας...
"Σας βεβαιώ πως είμαι θωρακισμένη".

Τι είναι αυτό που σας οδηγεί;
"Έχω μάθει να βλέπω την ομορφιά της ζωής. Έχω βαθιά πίστη στο Θεό, πράγμα που όλα τα εγκόσμια τα βάζει σε έναν εντελώς άλλο δρόμο από αυτόν της καθημερινότητας. Κοιτάζοντας προς τα πίσω, διαπιστώνω με ανακούφιση ότι πολύ καλά έκανα και άφησα πολλά πράγματα στο χέρι Του, αντί να τα λύσω όλα μόνη μου".

Πρέπει να σας πω ότι μου ακούγεται αυτό κάπως εγωιστικό...
"Εγωιστικό το να πιστεύεις; Ίσα-ίσα που χρειάζεται να ασκηθείς στην υπακοή και στην υπομονή. Εσείς δεν πιστεύετε;".

Πιστεύω ότι είναι κοντά μου, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί να μην είναι κοντά σε όλους, κοντά και σε εκείνους που υποφέρουν.
"Παντού είναι ο Θεός. Καθένας έχει να πάρει από την κατάσταση στην οποία βρίσκεται".

Μια και μιλάμε για το Θεό, μπορεί να γίνει δημοσιογραφία με το σταυρό στο χέρι;
"Βέβαια. Δεν αδικείς, δεν κλέβεις, δεν λες ψέματα όσο γίνεται το τελευταίο στο επάγγελμά μας".

Τα λάθη σας τα αναγνωρίζετε;
"Αμέσως".

Ο Alpha είναι καλό σπίτι;
"Θα γίνει καλύτερο. Χρειάζεται, όμως, κάποιο χρόνο. Είναι πολύ ευτυχές το γεγονός ότι ο Δημήτρης Κοντομηνάς, άνθρωπος πεπαιδευμένος, έχει την υπομονή να περιμένει τους καρπούς από όλη αυτή την προσπάθεια. Πρέπει να περάσει καιρός για να μάθει ο κόσμος να σε βλέπει. Ο Χατζηνικολάου έχει γύρω του μια θαυμάσια ομάδα και όλοι εργάζονται για το καλύτερο".

Έχω την εντύπωση ότι κάνετε τη δουλειά που κάνετε γιατί θέλετε να βοηθήσετε...
"Την κάνω γιατί καταρχήν πρέπει να ζήσω. Και ύστερα διότι πιστεύω ότι μπορώ να την κάνω καλά. Δεν τρέφω αυταπάτες ότι μπορώ να αλλάξω την Ελλάδα. Αυτό θα ήταν εκ μέρους μου ένας αγώνας άγονος. Αν κάπου βοηθώ κιόλας, ακόμη καλύτερα".

Τι σας κάνει χαρούμενη;
"Πολλά πράγματα. Η μικρή Άννα, η εγγονή μου, η οποία κάθε φορά που με βλέπει, θέλει να παίξουμε κουκλοθέατρο. Το ότι βλέπω ευτυχισμένη την κόρη μου με τον άνδρα της και ότι πάνε καλά οι φίλοι μου, γιατί μαζί τους πάω καλά και εγώ. Μικρά-μικρά, σχεδόν ασήμαντα πράγματα".

Σας είναι, λοιπόν, εύκολο να είστε χαρούμενη. Είστε, όμως, ευτυχισμένη;
"Πολύ. Αλλά η ευτυχία δεν είναι μια διαρκής κατάσταση. Είναι στιγμές. Δεν μπορείς να ζήσεις το απόλυτο σε βάθος χρόνου, γιατί θα σε εξοντώσει. Είναι φορές που νιώθεις την ευτυχία να σε συνεπαίρνει, την ψυχή σου να φτερουγίζει, νιώθεις την καρδιά σου γεμάτη".

Υπάρχουν πράγματα που σας έχουν πληγώσει πολύ;
"Τα ξεχνώ. Διαθέτω έναν περίεργο μηχανισμό που σβήνει από τη μνήμη μου οτιδήποτε με έχει πικράνει. Ακόμη και πρόσωπα. Το πιστεύετε ότι δυσκολεύομαι να θυμηθώ ακόμη και το όνομά τους; Και δεν έχω πια τίποτα εναντίον τους, γιατί είναι σαν να μην υπήρξαν ποτέ".

Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας που βρίσκονται στο απυρόβλητο. Δεν φαντάζομαι, για παράδειγμα, να έχετε αγριέψει ποτέ με την κόρη σας...
"Είμαι ιδιαίτερα αυστηρή με τους δικούς μου ανθρώπους, αλλά με την κόρη μου πραγματικά δεν χρειάστηκε. Πέρα από την αγάπη που της έχω ως μάνα, είναι ένα πρόσωπο που σέβομαι και εκτιμώ. Το έχει κερδίσει με το σπαθί της".

Ποια νομίζετε πως είναι τα κύρια χαρακτηριστικά της;
"Είναι προσγειωμένη, ειλικρινής και έξυπνη. Όταν έχει γίνει κάτι και αισθάνομαι πιεσμένη, η Ελένη σπεύδει να με αγκαλιάσει, για να μου πει πάει, πέρασε, ηρέμησε τώρα".

Τι την έχετε συμβουλέψει κατά καιρούς;
"Το μόνο που μπορείς να πεις σε ένα νέο άνθρωπο ως παρηγορητικό λόγο είναι ότι η δυστυχία όπως και η ευτυχία είναι εφήμερη. Και ότι υπάρχει Θεός. Αυτά μόνο".

Υπάρχουν πράγματα που φοβάστε;
"Δεν φοβάμαι για μένα, φοβάμαι για τους ανθρώπους μου. Αλλά καταφέρνω να μετριάζω το φόβο, γιατί δεν μπορώ να αφήσω αυτό το ζώο να με παγώσει. Ξέρετε, τη μέρα που πήγαν να μου κάψουν το σπίτι, η γυναίκα που είχα στο σπίτι φοβήθηκε τόσο πολύ που έφυγε και γύρισε στη χώρα της. Τη δικαιολογώ. Αλλά προσωπικά με πανικοβάλλει η ιδέα ότι θα μπορούσα να γυρίσω στην εποχή που ταραζόμουν με το παραμικρό. Τώρα φοβάμαι μόνον το Θεό".

Τι σας καθησυχάζει;
"Η αγάπη. Το σ' αγαπώ είναι αρκετό για μένα και δεν χρειάζεται επίθετα. Είναι πολύ δυνατό από μόνο του. Όπως η συγγνώμη. Δεν υπάρχει μικρή και μεγάλη συγγνώμη. Υπάρχει μόνο η συγγνώμη που πρέπει να είναι η απόλυτη συντριβή για αυτό που έχεις κάνει. Είναι τόσο έντονη που δεν χρειάζεται να τη στολίσεις παραπάνω".

Είστε κοκέτα;
"Μάλλον ναι. Επειδή το σώμα μας είναι Οίκος Θεού, είμαστε υποχρεωμένοι να το περιποιούμαστε. Πάντα μου άρεσε η ποιότητα στα πράγματα. Να είναι καλό το ύφασμα, να είναι τα ρούχα καλοραμμένα, να έχουν ωραία μεταξωτή φόδρα".

Πώς συντηρείτε το σπίτι σας, αφού λείπετε τόσες πολλές ώρες;
"Εμπιστεύομαι άλλους ανθρώπους να το κάνουν για μένα, αλλά γνωρίζω τα του οίκου μου άριστα. Ξέρω και την παραμικρή λεπτομέρεια, γιατί την έχω βάλει εγώ με πολύ κόπο και ιδρώτα. Τα μεσημέρια μερικές φορές εξαφανίζομαι για λίγο από τον Alpha και ο Νίκος Χατζηνικολάου με ρωτάει περιπαικτικά με ποιον βγαίνω. Τι να του πω; Με τον ταπετσέρη και το λουστραδόρο; Αυτή είναι η αλήθεια. Θα μπορούσα, όμως, με ευκολία να βγω από το σπίτι, να κλείσω την πόρτα πίσω μου και να μην ξαναγυρίσω ποτέ. Δεν δένομαι με τα πράγματα. Χαίρομαι τις πορσελάνες, τα ασημικά, τα χαλιά, αλλά γνωρίζω ότι θα κλείσω τα μάτια μου και δεν θα τα χρειάζομαι πια".

Σας αρέσει το γεγονός ότι όλα αυτά θα περάσουν στην κόρη σας;
"Πολύ".

Θα βάφατε ποτέ την άσπρη σας τούφα στο χρώμα που έχουν τα υπόλοιπα μαλλιά σας;
"Περιμένετε λίγο"...

Σηκώνεται και μου φέρνει μια φωτογραφία της σε νεαρή ηλικία, για να μου δείξει ότι το άσπρο ήταν πάντα εκεί.
"Αν τη βάψω", μου λέει, "δεν θα είμαι ο εαυτός μου στον καθρέφτη. Έτσι έχω γεννηθεί και έτσι με έχω συνηθίσει. Αν τα αφήσω όλα άσπρα, όπως είναι τώρα κάτω από τη βαφή, πάλι δεν θα είμαι εγώ".

Αν μια μέρα δεν υπήρχε πια η άσπρη τούφα, τι θα έπρεπε να συμπεράνουμε για σας;
"Μάλλον ότι έχω παραιτηθεί από τη ζωή, ότι έχω αλλάξει ρότα"...

40° υπο σκιαν

Η Εβελίνα Παπαντωνίου δοκιμάζει κοσμήματα για τις πιο καυτές και λαμπερές ημέρες και νύχτες της χρονιάς. Αυτές του Ιουλίου...

Κρίκοι από χρυσό,Michalis. Παντατίφ από χρυσό και rose quartz, σχέδιο εμπνευσμένο από τη συλλογή Αρμονία του Χάους, Lalaounis. Κολιέ και βραχιόλι από χρυσό με μπριγιάν, και δαχτυλίδι από χρυσόμε τιρκουάζ, όλα Πατσέας. Ινδικό κολιέ από αυθεντικά ινδικά σμαράγδια, Kessaris. Χρυσό μπικίνι, Dolce&Gabbana, Sotris.

Κολιέ από κοράλλια και ξύλο, και δαχτυλίδια από χρυσό,με κοράλλια και μπριγιάν, Kessaris. Κρίκοι από χρυσό,με κοράλλια, Πατσέας. Βραχιόλι από χρυσό, Lalaounis. Ολόσωμο μαγιό, Celine, Carouzos. 

Από πάνω προς τα κάτω: χρυσή αλυσίδα με κρεμαστά, Kessaris, και χρυσή  αλυσίδα, Πατσέας. Ξύλινο βραχιόλι  με χρυσό, citrine, μπριγιάν και μαργαριτάρια, Kessaris. Δαχτυλίδια από χρυσό, Michalis. Κρίκοι από χρυσό, Lalaounis. Mαγιό, Tom Ford for Yves Saint Laurent Rive Gauche, Lakis Gavalas Kolonaki.

Για να προχωρήσεις πρέπει να ακολουθήσεις το ρεύμα

Η Ντέλλα μιλά για το παρελθόν της με ευθύτητα και μικρές ή μεγάλες δόσεις αυτοσαρκασμού  με τον ίδιο τρόπο που γράφει. Τα λόγια της στο βιβλίο κόβουν με ακονισμένη ειλικρίνεια το σχήμα μιας σιλουέτας που επιτίθεται στον κίνδυνο του αγνώστου και τα ανθρώπινα όρια, ενώ δεν φοβάται να κυνηγήσει τους δρόμους του λάθους, της δόξας και των παραδείσιων αντικατοπτρισμών. Γράφει, ανοίγοντας το κουτί με τα μυστικά και βγάζοντάς τα σαν πολύχρωμα φουλάρια στην επιφάνεια, χωρίς να ωραιοποιεί την αλήθεια της, ακόμη κι αν κάποιοι την αντιμετωπίζουν σαν ποντίκι εκσφενδονισμένο στις γάτες. Η Ντέλλα είναι αμφιλεγόμενο πρόσωπο και το ξέρει. Οι κριτικές που αναφέρονται σε κείνη είναι πολύ θετικές ή πολύ αρνητικές.

Τη ρωτάω γι' αυτό.  "Είναι αλήθεια ότι πρόσωπα που σέβομαι τη γνώμη τους μου είπαν ότι δεν θα έβγαζαν τόσο άμεσα τα προσωπικά τους στη φόρα. Εγώ για χρόνια έζησα σε ένα κλίμα μυστικοπάθειας και μόνο στην Αμερική έμαθα να μη φοβάμαι την αλήθεια που με αφορά. Είδα ότι η αλήθεια απελευθερώνει, δεν ενοχοποιεί. Στο βιβλίο θέλησα να δέσω τα κομμάτια της ζωής μου, να πω είμαι αυτό, είμαι κι εκείνο, είμαι και το άλλο. Εκείνοι που έγραψαν με εμπάθεια για το βιβλίο, πιστεύω ότι δεν έκαναν τον κόπο να το διαβάσουν, στάθηκαν στο κομμάτι με τον Ρουφογάλη κι αυτό ήταν όλο. Όσο για τα τρία  ονόματα στο εξώφυλλο, δεν τα έβαλα για να παινευτώ, τα έβαλα δηλώνοντας ότι δεν έχω πλέον τίποτε να κρύψω. Κάποτε με ρώτησε κάποιος "από ποιους ανθρώπους φυλάγεσαι;" και του είπα "από κανέναν. Γιατί μέσα από τα χρόνια έχω καταλάβει ότι κανείς δεν μπορεί να πάρει από μένα περισσότερα από όσα θέλω να του δώσω". 

Έμαθε γρήγορα και από μικρή ηλικία πως για να προχωρήσει  έπρεπε να ακολουθήσει το ρεύμα, μέχρι που βρέθηκε να κολυμπάει ανάποδα. Κι αυτό την τσαλάκωσε, τη φόρτισε και τη βάθυνε.  Tο να πηγαίνω κόντρα στην κατακραυγή το έχω κάνει και με σφυρηλάτησε η φωτιά και το χτύπημα φορμάρουν το χαρακτήρα. Μου πήρε χρόνια περιπλάνησης μέχρι να αποφασίσω ότι θα ζήσω ελεύθερα, αλλά έκανα την επιλογή μου. Σαν καρδιογράφημα είναι η ζωή μου, μεγάλα σκαμπανεβάσματα, διαρκής κυματισμός  ήμουν πότε Οδυσσέας, πότε Πηνελόπη. Τι να σου πω για μένα; Είμαι πιο απλή απ' όσο δείχνω, λιγότερο καλή απ' όσο φαίνεται, πολύ πιο ανήσυχη και η φαντασία μου τεράστια. Το "θέλω" με κινεί και το "φοβάμαι" με καταστέλλει. Κι όταν φοβάσαι κάτι πάρα πολύ, το προκαλείς και εκ των υστέρων ονομάζεις αυτόν το φόβο διαίσθηση"

Ντέλλα Ρούνικ - Η Ιστορία μου

Στο οπλοστάσιό της, η αμέριστη αγάπη της γιαγιάς των παιδικών της χρόνων, η σκιά ενός πατέρα που της έλεγε να γυρίσει τον κόσμο ψάχνοντας την Αυστραλία στο χάρτη , η πανίσχυρη βούλησή της για άνοδο, η φιλοπεριέργεια, εκατόν ογδόντα πόντοι ανάστημα, πράσινο χρώμα στα μάτια και εντυπωσιακή κατατομή:  "H ομορφιά βοήθησε. Αλλά περισσότερο βοήθησε το γεγονός ότι άκουγα, ήμουν μιμητική, συναγωνιστική κι όταν θαύμαζα κάποιον έλεγα "γιατί όχι κι εγώ;". 

Στα 19 της λύνει τα αόρατα νήματα που τη δένουν στην Ελλάδα, πείθοντας τον Δελλαντώνη να φύγουν για την Τουλούζη αρχικά και για το Γιοχάνεσμπουργκ αργότερα. Στη Γαλλία κάνει γαλλική φιλολογία και "μήνα" του μέλιτος, στη Νότιο Αφρική διασχίζει πασαρέλες και παίρνει διαζύγιο, στη Νέα Υόρκη δοκιμάζει τις δυνάμεις της και βλέπει ότι δεν είναι ακόμη έτοιμη για κει και στην Αθήνα παντρεύεται τον Μιχάλη Ρουφογάλη , αρχηγό της ΚΥΠ επί επταετίας. Oταν τον γνώρισα ήμουν 26 χρόνων, δεν ήμουν πολιτικά τοποθετημένη, αλλά είχα κάνει εριστικές δηλώσεις για τη χούντα όταν ζούσα στην Αφρική και το ενδιαφέρον του με κολάκεψε και με βόλεψε ταυτόχρονα. Η αίγλη που συνοδεύει αυτούς που κατέχουν την εξουσία καλώς ή κακώς λίγους αφήνει αδιάφορους.

Αυτός μου είπε "είμαι πολύ μεγαλύτερός σου και δεν θα γίνεται για πάντα αυτό που βλέπεις γύρω σου". Όμως εγώ, που δεν ήξερα τι ήθελα, ήξερα ότι το μόντελινγκ δεν κρατάει για πάντα,  ήξερα ότι ήθελα να με "αναγνωρίσουν" και είχα πάρει τις αποφάσεις μου. Από εκείνον έμαθα να μη χρησιμοποιώ ποτέ την κτητική αντωνυμία "μου", γιατί τα υλικά αγαθά παρέρχονται, έμαθα να πειθαρχώ, να αντέχω και να κρίνω τον αντίπαλο από τη δική του θέση, όχι τη δική μου. Όταν γκρεμίστηκε με τη χούντα και φυλακίστηκε, έμεινα δέκα χρόνια δίπλα του - ίσως δεν ήθελα να πουν  ότι στα δύσκολα εγκαταλείπω το καράβι. Ώσπου κάποια στιγμή ξύπνησα και είπα "θέλω να συνεχίσω να ζω"".

Δειπνούσε με τον Σομαλό πρέσβη στο Χίλτον του Λονδίνου στo πλαίσιo της προσπάθειάς της για την απελευθέρωση του Ρουφογάλη- όταν μαγνητίστηκε από τη θέα ενός μελαμψού νεαρού στο διπλανό τραπέζι. Ήταν ο Μιρ Μπούτο. Τον προκάλεσε με το βλέμμα, εκείνος ανταποκρίθηκε κι αυτό ήταν η αρχή μιας θυελλώδους, αλλά ανέλπιδης σχέσης.  "Τον ερωτεύτηκα παράφορα", λέει, "κι αυτό με μεταμόρφωσε. Είχε άλλη κουλτούρα, ήταν 8 χρόνια μικρότερός μου, ήθελε να ανατρέψει το δικτατορικό καθεστώς της χώρας του, αλλά μαζί του γνώρισα αμοιβαίο έρωτα και χάρηκα το χιούμορ. "Πώς ήρθε η Ντέλλα στο Αφγανιστάν;", έλεγε. "Ήρθε με κόκκινα νύχια και ρολά για τα μαλλιά, και ρώταγε πού είναι ο Μέγας Αλέξανδρος. Η Ντέλλα νομίζει ότι Μέγας Αλέξανδρος είναι ακόμη κάπου εδώ. Μετά πήγε στην αγορά να ψωνίσει και είδε έναν Αφγανό να "κανονίζει" μια κότα και της φάνηκε πάρα πολύ περίεργο και ρώτησε: έτσι μεταχειρίζονται  εδώ τις κότες πριν τις μαγειρέψουν και τις φάνε; Και φρίκιασε η Ντέλλα και έτρεξε στον ταξιδιωτικό της πράκτορα να βγάλει εισιτήριο να φύγει και πήρε τις βαλίτσες της, αλλά στο μεταξύ δεν ξέχασε να ξαναβάψει το νύχι της κόκκινο για το ταξίδι της επιστροφής"".

Ντέλλα Ρούνικ - Απόβαση στη Mύκονο!

Μετά από δεκαετίες περιπλανήσεων, η Ντέλλα Ρούνικ επιστρέφει στην πατρίδα της και μας παρουσιάζει το νέο της σπίτι, στα Χουλάκια της Μυκόνου.

Nτυμένη στα χρώματα της φωτιάς κατεβαίνει τις σκάλες με το βλέμμα της να αντιμετωπίζειτο φακό σαν εραστή, τη στιγμή που δηλώνει άνευ όρων παράδοση. Κι εγώ θυμάμαι πως ο κόσμος έχει κατοίκους δύο ειδών: κοινούς θνητούς κι εφήμερες θεότητες. Κι όπως κάθε θεά, η Ντέλλα ναρκισσεύεται, ζητά θυσίες, κάνει προσφορές κι έχει ιστορίες να διηγηθεί: Πώς έμαθε να τρώει με μαχαίρι και πιρούνι επειδή ο πατέρας της το είδε σε ένα εστιατόριο, πώς από τα δύο δωματιάκια της Βέροιας έφτασε στα μέγαρα του Ακαπούλκο και του Παλμ Μπιτς, πώς έκανε κουμπάρο της τον Γιώργο Παπαδόπουλο και  εραστή της τον αδερφό της Μπεναζίρ Μπούτο, πώς έμαθε να χρησιμοποιεί τους άντρες απέναντι στο φόβο του αγνώστου και να  αδιαφορεί για τη χρηστικότητά τους όταν τους ερωτεύεται, πώς  έζησε το πάθος έντονα και δεν το χόρτασε ποτέ, πώς παντρεύτηκε τον πλούσιο επιχειρηματία Χέρμπερτ Ρούνικ, πώς μπλέχτηκε με το μόντελινγκ, τις επιχειρήσεις, τη ζωγραφική, την ποίηση, τη δημοσιογραφία και τη συγγραφή.



Η λάμψη της δρα στην κάμερα αλχημιστικά και τα ίχνη που δικαιωματικά, αν και ευγενικά, της έχει αποθέσει ο χρόνος διαλύονται σαν λεπτή σκόνη. Γεννημένη ονειροπόλα και σφυρηλατημένη πραγματίστρια, ήρθε στον κόσμο με τ' όνομα Βασιλική Πασβαντίδου το '46, στη Βέροια - όπως δηλώνει στην αυτοβιογραφία της χωρίς κανένα ενδοιασμό. Στο εξώφυλλο του βιβλίου της αναγράφεται ως Ντέλλα Ρουφογάλη-Ρούνικ, όνομα παράγωγο των επιθέτων των τριών της συζύγων (το Ντέλλα προέρχεται από το όνομα του πρώτου της συζύγου, Νίκου Δελλαντώνη, που οδήγησε στο ψευδώνυμο Ντέλλα Άντονι κατά τη διάρκεια των χρόνων του μόντελινγκ).   "Είμαι προϊόν των ανδρών της ζωής μου", γράφει, "καλών ή όχι δεν έχει σημασία, όλοι είχαν κάτι να μου δώσουν, κάτι μου έμαθαν, κι αν όχι, μου έδειξαν τι δεν μου αρέσει σε έναν άντρα".

Πότε θήραμα και πότε κυνηγός, πότε Σαλώμη και πότε Μαντόνα, διαθέτει γυναικεία δεκτικότητα, αντρικές ιμπεριαλιστικές διαθέσεις, οξυδέρκεια θρεμμένη με επιθυμίες και καταξιώνει τον εαυτό της  στοχεύοντας πότε προς τη μια, πότε προς την άλλη κατεύθυνση. Διαφεντεύει τη διπολική της φύση, εξισορροπώντας το καλό και το κακό της προφίλ, τον αθεράπευτο ρομαντισμό και τον ψυχρό ρεαλισμό της, τη δίψα της να πάρει και την επιθυμία της να δώσει,  ωθούμενη άλλοτε από συμφέρον και άλλοτε από συναίσθημα,  άλλοτε από την παρόρμηση για το καλύτερο και άλλοτε από την  απειλή του "μετά".